We zijn alweer 6 weken in Frankrijk en 15 april is het dan eindelijk zover. Dan kunnen we tekenen voor ons nieuwe huis!

Toen we aankondigden dat we naar Zuid-Frankrijk gingen emigreren zeiden al onze kennissen gelijk: “ohh net als bij het programma Ik vertrek”. “Nee!” antwoorden we dan gelijk, “bij ons wordt het niet zo’n drama hoor! We hebben alles goed geregeld en daarnaast kan Laura al vloeiend Frans.”

Hoe goed je alles ook denkt geregeld te hebben kun je niet alles voorzien…

Twee dagen nadat we waren aangekomen in Frankrijk bij de ouders van Laura, waar we zouden verblijven totdat we de sleutel krijgen, begon onze Jack Russell Iggy in de avond over te geven. Omdat hij hier wel vaker last van heeft in stressvolle periodes zoals een verhuizing, zochten we er niet veel achter en gingen gewoon slapen. De volgende ochtend zaten er blauwe vlekken op zijn tong en kwam er geel uit zijn neus. Als een gek zijn we naar de ‘vétérinaire’ gereden. Wat bleek, ons lieve hondje had zonder dat we het gezien hadden een dennen processierups in zijn bek gehad. Dit zijn rupsen met gevaarlijke haartjes die bij zowel dieren als mensen ernstige irritatie kunnen opleveren. Daar hebben ze zijn tong goed schoon gemaakt en hem goed verzorgd, s’avonds mocht hij weer mee naar huis. Na een aantal controles de dagen erop, viel alles gelukkig reuze mee.

Helaas waren we nog niet klaar met de tegenspoed. Om inspiratie op te doen gingen we naar de keuken van kennissen kijken. De man had hem namelijk zelf gemaakt: eikenhouten kastjes en een zelf gegoten blad. Prachtig was hij! Helaas kwamen deze mensen net terug van skivakantie en waren wat grieperig… Corona had ons te pakken. Ruim 2 weken zat het energie pijl op 0. 

Maar we bleven positief: beter nu dan wanneer we de sleutel van ons nieuwe huis hebben en moeten gaan klussen.

Pieter houdt niet van stilzitten. Toen hij eindelijk een beetje uitgeziekt was ging hij daarom flink aan de slag om hout te hakken voor de houtkachel. De ene na de andere stronk werd slachtoffer van zijn scherpe nieuwe bijl. Hij ging net zolang door totdat hij zelf slachtoffer werd… Hij was uitgeschoten in zijn knie dus gingen we snel naar de dichtstbijzijnde ‘urgence’. Op 30 minuten rijden. Gelukkig was het niet al te diep en mocht hij met 2 hechtingen weer naar huis.

Er lijkt geen einde aan te komen aan dat lange wachten op ons huis, maar eindelijk is het dan toch  bijna zover. Nog 5 dagen! We starten de auto, ja je raad het al, er ging een lampje op het dashboard branden. De dynamo stuk. Geen ‘mécanicien’ te vinden die dat binnen een paar dagen kon repareren. Nu heeft Pieter twee rechterhanden en kon hij in de garage van een kennis de dynamo zelf vervangen. Net op tijd om alle zware dozen met ons eigen autootje en aanhanger te verhuizen.

Ik schrijf dit nu met een dikke vinger, want ik werd van de week nog even flink gestoken door een ‘frelon’ (hoornaar). Maar toch blij en enthousiast omdat ons lange wachten eindelijk wordt beloond en we ons nieuwe stekje kunnen betrekken.