La vie

Compromis de vente

by Laura

Dinsdag hebben we in de vroege ochtend de bakwagen opgehaald die we gehuurd hadden om al een deel van onze spullen naar Frankrijk te verhuizen. In de hoop dat alles in een keer zou passen begonnen we…

Terwijl onze lieve overburen van Tapsalon Goesto ons voorzagen van een lekker koffietje ging de ene doos na de andere de wagen in het was net een soort Tetris. Tussendoor kwam er nog iemand voor een interview in de Goese krant. Sneller dan gedacht waren we om 12 uur al klaar en zat alles in de bus! Zo konden we s’middags nog even uitrusten voordat we aan de grote rit begonnen.

4:15 reden we met slaperige oogjes Goes uit en om 15:15 kwamen we dan eindelijk aan. Mijn ouders kwamen ons helpen met uitladen van de bakwagen. We beloonden onszelf met een heerlijk wijntje uit de streek.

De volgende dag was het dan zo ver. Eindelijk zouden we het voorlopige koopcontract gaan tekenen voor ons nieuwe plekje. Iets voor tijd komen we aan in het kleine dorpje Sauzet. We lopen een klein rondje en vinden al snel het kantoor(tje) van de notaire. Jacqueline, de eigenaresse van ons nieuwe huis, staat al te wachten en verwelkomt ons met een bonjour, comment ça va? Ze nodigt ons direct uit om na het tekenen een koffietje te komen drinken bij het huis. Zo kunnen we nog wat van haar spullen bekijken die we mogelijk over kunnen nemen. Dat sloegen we natuurlijk niet af want we konden niet wachten om het huis nog een keer te zien. De laatste keer was immers in oktober geweest.

Eindelijk doet de notaire in bodywarmer en losse broek open en loodst ons zijn kantoor binnen. We nemen plaats aan zijn bureau tussen de losse papieren, oude mappen en printers op stoelen. Dat is wel wat anders dan de strak in pak notaris met een net kantoor in Nederland. Na een uurtje stappen we weer buiten en gaan op weg naar het huis voor dat koffietje.

Wauw! We komen aanrijden en het voelde nog net als de eerste keer dat we het huis zagen. Ondanks de nu kale bomen en de winterse grauwe lucht, nog steeds de prachtige plek waar we ons direct thuis voelden. Vrolijk laat Jacqueline ons tijdens de koffie haar nieuwe huis zien. Daarna maken we een rondje voor de spullen, daar zat helaas niet veel interessants tussen. Het oude ledikant (waar zij al baby nog in geslapen had) wilde ze houden en de grasmaaier (die we straks goed kunnen gebruiken) had ze al verkocht aan een vriend.

De volgende dag rijden we met lege bakwagen weer naar huis.
Wetend dat het de laatste keer ’thuis komen’ zal zijn in Goes.